ԱԺ-կառավարություն հարց ու պատասխանի ժամանակ ՀԱԿ խմբակցության պատգամավոր Լյուդմիլա Սարգսյանին հետաքրքրում էր իր հարազատ կուսակցության ճակատագիրը:

«Ոչինչ, որ չանցանք»,- այսպես արձագանքեց ԱԺ դաշնակցական պատգամավոր Վահան Հովհաննիսյանը մեր հարցին, թե ինչպես է ՀՅԴ-ն վերաբերվում այն փաստին, որ այս ընտրություններից հետո էլ տեղ չգտավ Երևանի ավագանիում և, ընդհանրապես, ինչ է պատրաստվում անել, որպես ընդդիմություն, Նախախորհրդարանը, օրինակ, պատրաստվում է ծավալել դիմադրության շարժում: Դաշնակցությունը պատրա՞ստ է միանալ այդ շարժմանը:

Կառավարությունը խորհրդարանի քննարկմանը ներկայացրեց իր գործունեության նոր ծրագիրը, բայց մինչ այդ վարչապետ Տիգրան Սարգսյանն ինքնաքննադատությամբ հանդես եկավ օրենսդիրի առջև։ Ինքնաքննադատությունը կայացած մարդու գործոն է, առավել ևս, եթե վարչապետն է այդ մասին բարձրաձայնում, դա արդեն «քաղաքական կատեգորիայի» է վերածվում։

ԱԺ Մարտի 1-ի դեպքերը հետաքննող ժամանակավոր հանձնաժողովի ստեղծման ՀԱԿ օրենսդրական նախաձեռնությանը ԱԺ-ում ձեռնպահ էր քվեարկել երկու պատգամավոր: Լրագրողներից մեկը պարզել էր, որ ձեռնպահ քվեարկածներից մեկն էլ ԱԺ նախագահ Հովիկ Աբրահամյանն է:

Այսօր մեկնարկած ԱԺ քառօրյան բավականին աշխույժ էր: Նախ, վերջապես խորհրդարան էր եկել ԲՀԿ խմբակցության ղեկավար Գագիկ Ծառուկյանը, ով նախապես լրագրողներին ասաց, որ չի պատասխանելու հարցերի, քանի որ այստեղ գալուց մեկ րոպե առաջ հարցազրույց է տվել zham.am-ին: Փաստորեն, այսուհետ «շարքային» լրագրողներս պիտի միջնորդավորված լսենք Գագիկ Ծառուկյանին` յուր սեփական ԶԼՄ-ների միջոցով:

Նախախորհրդարանի երևանյան առաջին հանրահավաքի մասնակիցները շատ չէին, բայց քիչ էլ չէին: Կային ՀԱԿ-ի շարքայիններից, ՀՅԴ-ից, «Ժառանգությունից», մարդիկ, ովքեր մի լուսավոր կետ են փնտրում ներքաղաքական դաշտում` Հայաստանը չլքելու համար: Մի տիկին, ում ճանաչում եմ 2008-ի հանրահավաքներից, ասաց. «Ամեն պայքարողի հետ գալիս կանգնում ենք, տենանք, ինչ ա լինում»: Երվանդ Մանարյանն էլ էր այնտեղ: Ասաց` «Ժիրայրին համակրում եմ»: Կարապետ Ռուբինյանն էլ կար, Անդրիաս Ղուկասյանն էլ:

Նախախորհրդարանն էր Ազատության հրապարակում: Շուշիի առանձնակի գումարտակի հրամանատար Ժիրայր Սեֆիլյանը, կինոռեժիսոր Տիգրան Խզմալյանը, Գարեգին Չուգասզյանը, դիրիժոր Վարդան Հակոբյանը, դերասան Երվանդ Մանարյանը, այլք: Հրապարակում էին նաև միտինգավորները: Նրանք, ովքեր անկախ Հայաստանի պատմության մեջ ոչ մի հանրահավաք բաց չեն թողել, ովքեր միշտ գալիս ու մասնակցում են՝ հավատալով, որ իրենց մասնակցությունից է ամեն ինչ կախված:

Հայաստանում, ինչպես 1998թ. հեղաշրջումից հետո, այնպես էլ այսօր, շարունակում է խնդիր մնալ լիբերալ քաղաքական ուժերի միավորումը: Բոլորն առանձին- առանձին պահանջում են իշխանությունների հրաժարականը, խոսում են ազատական գաղափարներից, ժողովրդավարությունից, խոսքի ազատությունից, բայց շարունակում են պահպանել միմյանց նկատմամբ անհանդուրժողականություն: Օրեր առաջ ՀՀՇ կուսակցության վերագրանցումը նորից տարաձայնությունների և մամուլի էջեր սպրդող «բացահայտումների» պատճառ է դարձել երբեմնի զինակիցների միջև:

«Իրատես de facto»-ի թիվ 29 (445)-ում տպագրվել է Կարեն Թումանյանի հոդվածը` արհմիությունների նշանակության ու դերի մասին, արհմիություններ, որոնց բացակայությունը երկրում հարվածում է աշխատավոր մարդու թե՛ գրպանին, թե՛ բարոյական էությանը։ Հարցադրումը միանշանակ տեղին է։ Սակայն` մեկ-երկու դիտարկում։ «Միայն մամուլով դեմոկրատիա եք կառուցում... Միայն մամուլի հարաբերական ազատությամբ դեմոկրատիա չեն կառուցում» (Կ. Թ.)։ Մամուլի դերը շատ մեծ է։ Գրագետ մարդ եք, ուստի գիտեք` մամուլի հրապարակումների արդյունքում իսկական ժողովրդավարական երկրներում կառավարություններ են փոխվում, նախագահներ են հրաժարական տալիս, իսկ հետագայում կանգնում դատարանի առաջ։

Իսկ որ ԲՀԿ-ն ընդդիմադիր է Ծառուկյանին, միշտ է ակնհայտ եղել: Սակայն երկու կարևոր «միջոցառումների» ընթացքում` հատկապես: Առաջինն առնչվում է նախագահական ընտրություններին, ուր ԲՀԿ-ն` յուր բոլոր սատելիտներով, պնդում, ապացուցում, «ամպագոռգոռվում» էր, թե` ո՞վ չունի… թեկնածու, Ծառուկյանն է` մաքսիմում, Օսկանյանն է` մինիմում, սակայն պարզվեց… արքան մերկ է: Ասել է` ԲՀԿ-ն ոչ մի թեկնածու էլ չունի: Այդ մասին հայտարարեց ԲՀԿ-ին խիստ ընդդիմադիր (փաստորեն) պարոն Ծառուկյանը: